losse gedachten op zondagavond

Het gebeurt vaak dat wanneer er iets met me gebeurt bijvoorbeeld ik struikel of stoot me, mijn Keniaanse metgezel sorry sorry zegt. Hij lijkt zich te verontschuldigen, terwijl dat natuurlijk helemaal niet hoeft, het is mijn schuld dat ik me stoot of wat dan ook. Ik ben er proberen achter te komen wat hier achter zit. Het lijkt er op dat het met het tonen van medeleven te maken heeft en niet met zich (mede)schuldig voelen. Het kan vervelend overkomen als de ander steeds sorry sorry zegt als jou wat overkomt, maar het went snel. Het gebeurt me nu ook steeds vaker dat ik sorry sorry zeg bij het minste of geringste.
Wanneer een Keniaan hier in Kisumu mij in de lonely planet ziet bladeren vraagt hij/zij bijna altijd of ik dat boek gekregen heb van de staat. Dat is me meerdere keren overkomen Ik vraag me af wat hier achter zit. Denkt men dat veel geld naar de toch al rijke toeristen gaat voor promotie van het land? of, en dat lijkt mij een meer waarschijnlijk, vissen ze naar een exemplaar. Ik zeg naar waarheid ik dat boek in Nederland heb gekocht en dat niets voor niets is……..
In matatu’s, die busjes die als openbaart vervoer fungeren, wordt gecommuniceerd door middel van signalen waarvoor ik nog geen voelsprieten heb ontwikkeld. Voor iedereen is het altijd duidelijk hoeveel er betaald moet worden, waar iemand er uit moet en wanneer hij/zij eruit moet. Kleine gebaren en woorden die ik niet zie en hoor of versta en daardoor volledig langs mij heen gaan. Slecht door uitvoerig te vragen lukt het mij ook op de plaats van bestemming te komen. Aankomen doe ik in ieder geval.