Identified flying objects

.
Nog even terugkomend kernreactoren en Kenia. Ik hoor op het nieuws dat 90% van de apparatuur van de brandweer in Nairobi niet functioneert. Dat klinkt niet erg veelbelovend voor een land met aspiraties om gedegen met de risico’s van kerncentrales om te gaan. Er is wel veel geld in de verbetering van de brandweer gestoken, dat wel. Maar ook hier is dat niet op de juiste plaats gekomen. Zeg maar met het bluswater verdwenen.
Over corruptie lees ik de meest fantastische verhalen. Zakenlui en belangrijke lokale en niet lokale politici alles passeert de revue in de Daily Nation. Het maakt niet uit waar het geld voor bedoeld was of het nu sociale zekerheid, communicatie, gezondheidszorg, watervoorzieningen of wat dan ook is, de vloek van de blinde hebzucht voor het geld afkomstig van en bedoeld voor de belastingbetaler is overal aanwezig. Er zijn ongetwijfeld oprechte politici en ik hoop dat die blijven strijden tegen al het onrecht dat het Keniaanse volk wordt aangedaan.
In sommige sloppenwijken hebben de bewoners slechts makkelijk toegang tot drink water als er weer eens een leiding is gesprongen. Je moet er dan snel bij zijn anders wordt het achter aan de rij aan sluiten en hopen dat het gat niet gerepareerd wordt voor jij aan de beurt komt. Je kunt altijd nog water kopen van een straat venter maar dat kost 60 cent voor 20 liter en dat is erg veel voor iemand zonder baan. Kort geleden is er een deel van de sloppenwijk in Nairobi afgebrand- ook hier bleef de brandweer in gebreke, naast dat de brand leidingen verdwenen waren . De inwoners bouwen inmiddels hun krot weer op, wat moeten ze anders. En er zijn geen toiletten meer voor zover die er al waren. Op een paar openbare na maar die vragen 5 cent per keer en als je buikloop hebt loopt dat al snel in de papieren. Vandaar het fenomeen” flying closet”. Je poept in een plastic zak, knoopt hem dicht en werpt deze naar buiten. Die belandt dan tussen al het andere afval op de zandwegen die tussen de krotten door kronkelen. Het is maar te hopen dat je niet net langsfietst als er weer een defecatie heeft plaats gevonden. Even verderop, in de supermarkt beland je in een totaal andere wereld waarin op tv en reclame borden keurig geklede Kenianen wijzen op de gevaren van huishoudbacteriën en dat je maar vooral vaak dettol moet gebruiken. En weer verderop in een chique hotel wordt rode bourgogne geschonken op het succes van wereld waterdag. En nog weer verderop in het noorden van Kenia, waar dammen voor water zouden moeten zorgen heerst dorst en komt het vee om door chronisch water tekort . En intussen is 6 miljoen euro verdwenen in de zakken van zakenlieden en politici die verantwoordelijk zijn voor de aanleg van deze dammen. Nee, vrolijk word je hier niet van.
En dan zijn er de westerse hulp organisaties die o.a. geld in de slums pompen. Ook zijn er organisaties die geld genereren door van de slums een toeristische attractie te maken. Armoede als vermaak. Zoals in de film slumdogmillionaire. Laat toeristen de slums bezoeken en een deel van de opbrengst gaat naar de bewoners. Zo is er de tocht “ hoe overleef ik de slums”. Er schijnt zelfs een Engelse reality tv serie te zijn die iets vergelijkbaars doet ” Famous and rich in the slums”. Hierin kun je bijvoorbeeld zien en horen wat de hoofdpersoon te melden heeft als hij net uit een wc komt waar honderden andere slum bewoners ook gebruik van maken. Allemaal met het doel om de bewoners mee te laten profiteren van het geld dat het opbrengt. Het lijkt een mooi initiatief. Toch vind ik het gênant en mensonwaardig en dat lijkt het mij ook te zijn voor de meeste bewoners. In je eigen omgeving word je door een stel westerse toeristen bekeken alsof je in de dierentuin zit. De toeristen kunnen na zich een middagje vergaapt te hebben aan de ellende van minder bedeelden en na wat foto’s geschoten te hebben flink wat geld te doneren. Shit safari lijkt mij een goede naam voor deze toer.
Er gaat veel westers geld naar aanleg van wc’s, watervoorzieningen en ander doe-goed dingen. Je hebt nu de “pee-poo” als een mogelijk goed alternatief voor de flying closet. De peepoo is een bio-afbreekbare bak die urine en poep scheidt en waardoor in korte tijd na defeceren de menselijke uitwerpselen reukloos en als mest te gebruiken zijn. De vraag is wat dit gaat bijdragen aan het probleem van de sloppen wijken en of dit echt een duurzame oplossing is voor het probleem sloppenwijken. Feit is dat de sloppen wijken alleen maar groeien en daarmee ook de ellende. De motivatie van de bewoners om iets te ondernemen wordt niet echt gestimuleerd, de doe- goed zaken komen wel naar ze toe. Sommige bewoners zien het zelfs als vanzelfsprekend dat ze geholpen worden. Bovendien worden allerlei hulporganisaties in stand gehouden en vinden een rechtvaardiging voor hun bestaan en aanwezigheid in sloppenwijken. Het is een soort industrie geworden. Maar de mensen die echt te verwijten zijn dat zijn de Keniaanse politici die schijt hebben aan hoe de mensen in sloppenwijken defeceren. Zij zouden de Kenianen moeten uitleggen waarom zoveel inwoners geen andere keus hebben dan om te pee en te poo in een plastic zak. Zo dat ben ik even kwijt…….
Er staat hier trouwens ook een pee poo in de tuin. Die moet nog geïnstalleerd worden voor gebruik door de wachten. Het is te hopen dat die niet biologisch-afgebroken is voordat hij eindelijk in gebruik wordt genomen. Geen idee hoe de wachten het nu oplossen. Ik heb in ieder geval nog geen flying objects geïdentificeerd.
Eindelijk hebben Richard, Phillip en ik de tijd gevonden om te praten over hoe we problemen met de fietsen moeten aanpakken. Zonder verwijten over en weer. We gaan later wel onderzoeken wat er allemaal mis is gegaan, kunnen we van leren. Nadat andere afspraken steeds werden afgelast om allerlei redenen is het afgelopen zaterdag gelukt. Om 10.00 uur s ’ochtends. En natuurlijk regende het die ochtend. Ik was ongeveer de enige fietser op de weg. Met m’n poncho om en mijn pet op en de riem om de poncho gesnoerd fietste ik als een spook tussen plassen en stroompjes door. We hebben tot half 2 gepraat en zijn met een plan gekomen waarvan nu al de helft schipbreuk lijkt te lijden. Maar de week is nog niet voorbij. Ik heb al de afspraken op papier waardoor het makkelijker wordt boven water te krijgen wat er mis is gegaan. Een van de punten is dat we de fietsen met openbaar vervoer gaan ophalen. Dit tegen de zin van Phillip en mij. Maar we gaan het proberen. Dinsdag heb ik besloten de zaak een zetje in de goede richting te geven. Ik heb via Tom de reisgids een pick-up geregeld waarmee we in een dag minstens 4 fietsen kunnen ophalen. Ik betaal de huur van de wagen en de SACCO de diesel is de deal. Na lang praten met Tom en Richard over alles en nog wat, maar vooral over het belang van de fiets voor de jeugd en het stimuleren van het gebruik hiervan in bijvoorbeeld fiets wedstrijden, zijn we overeengekomen er voor te gaan. Richard gaat met de verschillende locaties bellen om afspraken over het ophalen te regelen. En daar wacht ik nu alweer ander halve dag later nog op….
Intussen heb ik de chauffeur ontmoet en de auto gezien die Louky en mij gaan vervoeren op onze tochten door Kenia. Dat ziet er goed uit, erg luxe zelfs. Ken de chauffeur lijkt een aardig en open persoon te zijn. Hij ziet er totaal anders uit dan Tom. Terwijl Tom slank is en lang, is Ken gezet en klein. Hij komt duidelijk uit een familie met geld. Hij is wel erg druk met het regelen van alles en nog wat. Het is te hopen dat hij tijdens de reis niet steeds even weg moet voor zaken.
En door het vele lange wachten en het veel optrekken met Tom wordt er een tipje van de sluier opgelicht en word ik ingewijd in de wereld van de van het Keniaanse leven, denk ik….