Different koek

Een tijdje geleden toen Maurice nog weleens in beeld was kwam hij weer eens tegen lunch tijd aanzetten op de werkplaats. En zoals gebruikelijk vertelde hij al gauw dat hij honger had. Er vanzelfsprekend van uitgaand dat ik hem zijn lunch zou verzorgen. Ik had het echter wel met hem gehad, gezien mijn slechte ervaringen met afspraken nakomen en het gebruikelijke arsenaal aan smoezen wat hierop volgt. Vandaar dat ik hem geen lunch heb aangeboden en gemeld heb dat hij een lunch kan krijgen als hij er iets voor doet. Sinds die tijd zie ik hem eigenlijk nauwelijks meer. Maar goed, ik ging ergens een kop koffie drinken en kon het toch niet over mijn hart krijgen om zonder iets terug te komen. Vandaar dat ik een cake heb gekocht en die op de werkplaats met de ijzerzaag in plakken gesneden. Er zat ook een, voor mij onbekende, vrouw op een bankje in de werkplaats en die heb ik als eerste de gesneden koek aangeboden. En wat denk je? ze pakt zonder blikken of blozen twee riante plakken. Maurice natuurlijk ook. That’s different koek dan bij ons. Gewoon pakken wat je pakken kan en geen valse bescheidenheid. Ik kon nog wat voor de anderen achterhouden.
Het heeft geregend, al een paar avonden en s ’ochtends tot een uur of 10. Nog niet de echte tropische buien begrijp ik. Sommige goten langs de kant van de weg zijn opvallend schoon, het water heeft al het vuil en afval meegenomen. Waarheen weet ik niet. In de slums is het nu een modderbad met stroompjes blauw groen water dat tussen afval en modder door meandert. Voorzichtig fiets ik daar doorheen in de hoop dat er geen politicus of een andere macho’s in een grotere of kleinere auto langs komt scheuren want daar houden ze van. Het zijn er maar een paar en ik heb geen smetvrees, maar je zult maar net in de blauw-groene sproeiregen van zo’n auto komen.
Intussen staan de kranten weer vol over politiek in Kenia. Voornamelijk over de oproep van Ocampo om de 6 verdachte van de post-electorale rellen in Kenia naar den Haag te laten komen . Dit speelt al sinds ik hier de krant lees. De wereld kan vergaan, Japan verzwelgen in een reusachtige drama, de Keniaanse kranten hebben het over de ICC en Ocampo. Eén dag is Japan voorpagina nieuws geweest (ruim na de aardbeving) en een dag of 5 zijn de scores van scholen voorpagina nieuws geweest. Scholen worden hier beoordeeld naar prestatie van de leerlingen en krijgen zo een score. Dat geeft drama’s als een normaal goed presterende school dit jaar slecht scoort en andersom veel geluk en blijdschap. Maar er staan ook persoonlijke verhalen over succes of verdriet in. Allemaal op de eerste drie pagina’s van de Daily Nation.
Vlak na de ramp met de Japanse kernreactor stond er nog een hoofdartikel in de Nation over het belang van kernenergie voor Kenia en de studies die hieraan verricht (moeten) worden. Ik hou mijn hart vast. Kenia en specifiek de Rift Valley is volgens mij een gebied waar geo-morfologische krachten nog een stevige strijd aan het voeren zijn. En de normale stroomvoorziening is al hoogst onbetrouwbaar. Vandaag is de elektriciteit al drie keer uitgevallen. Ruim een week na de ramp komen er gelukkig ook wat meer relativerende verhalen waarin staat dat Kenia veel kan leren van de Japanse problemen en misschien helemaal z’n nucleaire ambitie moet laten varen.
Veder kun je pagina’s vol vinden over vastgoed en waar je op moet letten bij verkoop en koop van huizen, hoe je een relatie fris kan houden en over hoe je je moet gedragen in een neerstortende lift. Gelukkig hoef ik dat niet te lezen want de lift in het 12 hoge gemeentelijke/provinciale administratie gebouw hier in Kisumu is nog steeds niet af. Het schijnt dat het geld hiervoor meerdere keren op wonderbaarlijke wijze is verdwenen. Nu wordt alleen de onderste verdieping gebruikt. Ik vrees dat zoietst ook gaat gebeuren bij het bouwen van een kernreactor. Gewoon beginnen bij de kern, de koeling komt later wel of het geld daarvoor is even verdwenen.
Afgelopen zondag hebben we een proefrit gemaakt voor een toeristische boda boda fiets tocht die we samen met het reisbureau Integitours gaan aanbieden. Vijf Boda boda fietsers, een aantal mensen van het reisbureau , de voorzitter van de Victoria boda boda sacco (op de witte fiets) en ik fungeerden als proefkonijn. We hebben een 3 uur durende tocht door rijstvelden gemaakt. Met bezoeken aan een vismarktje, een Luo dorp en de rijstvelden met veel prachtige vogels. Een erg mooie tocht, dat gaat een succes worden!
Het is de bedoeling dat toeristen die de tocht gaan doen per auto naar een startpunt bij de velden gebracht worden. Nu hebben we de hele tocht (achter) op de fiets gegaan. Daardoor duurde het geheel 5 uur. Waarbij de heen en terug weg langs een erg drukke weg gereden werd die levensgevaarlijk is. De fiets heeft geen status hier en mag gewoon van de weg gereden worden. Dat gebeurde dan ook.
Malaria, bilharzia en allerlei andere infectie ziekten zijn te genezen, maar door een matatu, bus, vrachtwagen of 4wheeldrive aangereden te worden is meestal dodelijk…Er gebeuren dan ook veel verkeers ongelukken. ook dat lees ik in de Daily Nation.
Het terug halen en herstellen van de fietsen gaat erg langzaam. Nog steeds is er geen duidelijke plan hoe we dit gaan aanpakken. Ik krijg de twee hoofdrolspelers in het drama niet bij elkaar. Het wordt wel steeds duidelijker voor mij wat er op de werkplaats mis is. Er heerst volgens mij een sfeer van wantrouwen en gelatenheid. Het wantrouwen bij de een roept gelatenheid op bij de ander en omgekeerd. Zo houden beiden partijen elkaar in een heilloze wurggreep.
Richard is weer een beetje op de been aan het komen en heeft voor zover mij bekend niet echt duidelijke plannen hoe het probleem aan te pakken. Hij wil het op de Keniaanse wijze doen en dat is moeilijk te plannen en in ieder geval voor mij moeilijk te volgen.
Phillip de technicus heeft intussen zijn eigen plan getrokken waarbij niet de fietsen van de verschillende locaties opgehaald gaan worden maar gerepareerde onderdelen naar de locaties gebracht worden om daar in elkaar gezet te worden. Dit allemaal om geld uit te sparen. Ik ben benieuwd of dit gaat lukken. Phillip moet dan wel steeds voor elke aanschaf geld aanvragen. En dat kost weer tijd. Kortom het is een verhaal zonder einde.
Intussen heb ik met de gids van een reisbureau gesproken over een tocht die ik met Louky wil gaan maken. Niets geen dure Safari’s in luxe lodges tussen Amerikanen of Japanners. Tom weet erg veel van de omgeving en alles is mogelijk volgens hem. De meest fantastische reizen bieden zich aan. Al komt er maar een gedeelte vanuit dan ben ik al gelukkig en blij….
Ook Tom is door een auto aangereden terwijl ik op hem zat te wachten. Hij heeft het overleefd. Wel met wat schrammen. Als je zo zit te wachten en hij belt uren later om te zeggen dat ik hem bijna niet meer had gezien, was m’n eerste gedachte: sterke smoes, die had ik nog niet gehoord. Maar dit was dus echt, niet zo ernstig weliswaar en een beetje aangedikt denk ik.
Je gaat zo langzamerhand steeds meer de verschillende lagen zien onder de oppervlakte. Nu is het zaak goed het spel mee te spelen….