vasthouden en loslaten

Om meer bewustzijn te kweken voor niet gemotoriseerd verkeer in 3e wereld en daarvoor iets concreets neer te zetten zijn door een aantal teams bestaande uit studenten van Universiteit van Twente en van de Maceno universiteit (15 km van Kisumu) een aantal ideeën uitgewerkt en op papier gezet. Dit alles geïnitieerd en begeleid door Cordaid. Het winnende team , bestaande uit 3 studenten uit Twente en 2 van de Maseno universiteit had een project geschreven over het verbeteren van de status van Boda boda fietstaxi’s. Zij zijn deze week op werkbezoek in Kisumu om de plannen vorm te geven. Luuk, Maurice en ook ik zijn daar voor een groot deel van de tijd bij aanwezig geweest.
Dinsdag naar Maceno Universiteit gereden 15 km verder, vlak bij evenaar. Veel formele praatjes. s‘Middags met zijn allen achterop boda boda taxi’s een tocht gemaakt door een deel van Kisumu. Het was erg geslaagd en het werd door iedereen gewaardeerd. Een mooie test voor het fiets toerisme programma.
Verder waren er de hele week praatjes , vergaderingen en een wandeling door de sloppenwijk.
Langzamerhand raak ik gewend aan het Kisumu’s uurtje , wat betekend dat alles altijd ongeveer een uur later begint dan gepland. Als iedereen hier rekening mee houdt is er niets aan de hand. Alleen bij een strakke planning heb je en probleem en zo loopt alles uit, verspreidt de vertraging zich traag als een olievlek door de hele dag. Ik vraag me af of er ooit een moment kom dat je dit gaat loslaten en ook laat komt op afspraken? Misschien, voorlopig heb ik nog de tijd.
Vrijdag middag naar Masai mara!! Ik kon met de groep studenten mee reizen naar dit prachtig park waar we zaterdag ochtend veel wild hebben gezien: olifanten, leeuwen, veel antilopen, jachtluipaarden, veel vogels en nog veel andere dieren. Een geweldige ervaring.
Doordat het een bliksem bezoek was hebben we erg veel gereden. Even geslapen in een prachtig kamp omringd met de geluiden van een Afrikaanse nacht. En s ’morgens weer rijden over de hobbelige wegen van het wildpark en erbuiten. Omdat de studenten doorgingen naar Nairobi ben ik met een Keniaanse student afgezet in Narok een plaats zo’n 200 km ten zuid oosten van Kisumu. Van hier zijn we met een aantal Matatu’s (meestal Nissan busjes o.i.d.) teruggereisd. Dat betekend dat eerst gewacht word totdat het busje bijna vol is (en dat kan meteen zijn of na een uur of nog langer). Daarna worden vlak na vertrek veel mensen opgepikt die langs de uitgaande weg staan totdat er zo’n 22 mensen in een busje met 14 zitplaatsen zitten . Die verdwijnen dan weer geleidelijk tijdens de reis. Bij de volgende grotere plaats, wordt in een nieuw -mogelijk nog rammeliger- busje gestapt, waarna het hele proces zich herhaald. Na het derde busje werd het donker en dan kun je echt beter alles loslaten en hopen dat het goed gaat komen.
Na 6 uur reizen, waarvan ruim 1 uur wachten, met de knieën in de nek, ingeklemd tussen de medereizigers, me vasthoudend aan de stoel en verder alles loslatend, ben je een ander mens…. klaar voor Kenia. Ik ben geslaagd!!!!