de eerste werkweek

Hallo,
Intussen weer en beetje verder ingeburgerd hier. Ik fiets veel rond en geniet van de mooie momenten hier. De mensen zijn erg aardig en overal kom ik wel tot een gesprek over wat dan ook, meestal wil men dan wel wat aan mij slijten.
De voortgang met het stroomlijnen van de werkplaats is traag maar langzamerhand krijg ik een indruk hoe het een en ander hier er aan toe gaat.
Erg vaak is er niemand op de werkplaats aanwezig uitgezonderd de lasser die daar dan treurig in z’n uppie zit of slaapt. Hij kan niets doen omdat er verder niemand is en het magazijn en de werkplaats op slot zijn. Dus nog veel werk aan de winkel voor Maurice en ik. Hebben in ieder geval wat afspraken gemaakt met de baas van de organisatie waar mee samengewerkt wordt om de zaken aan te pakken.
Eergisteren met mensen van deze organisatie naar een dorpje 20 km van Kisumu geweest. Natuurlijk veel te laat vertrokken . Met een aantal van de fietsen die op de werkplaats gemaakt zijn boven op het dak van een busje de weg op.
Ik ben wel gewend om met de fiets door 3e wereld landen te reizen. Maar in zo’n busje hou je echt je hart vast, smalle weg met grote gaten (potholes) waar al het verkeer langs probeert te laveren. Daarbij een zeer diepe berm (het asfalt eindigt abrupt waarna de berm zo’n 10cm lager ligt). En dan gaan hier bussen ,vrachtwagens en kleine busjes overheen of ze de trein moeten halen. Brommers en fietsen gaan wijselijk over de berm, anders worden ze er wel in gesneden..
Na meerdere keren door de politie aangehouden te zijn geweest (ivm geld en niet voor verkeerszaken), in Ahero aangekomen. Hier zou een meeting plaatsvinden met de lokale tak van de organisatie die fietsen op krediet uitlevert.
Een geweldige ervaring, leden van een lokale spaar en krediet associatie in een typisch missie gebouwtje samen in vergadering. In het Kiswahili, dus ik begreep er weinig van. Er bleek nog veel wantrouwen te zijn tegenover de organisatie. Wordt de staf er niet rijker van? Waarom is het lokale bestuur er niet en er waren een paar zaken niet naar wens gegaan. Genoeg stof om zo’n 5 uur verhitte gespreken te voeren. Het lijkt erop dat mensen van de moeder organisatie in ieder geval het vertrouwen hebben kunnen terug te winnen. Toch een mooi initiatief. Ik kon het niet volgen, maar ik kon de stemming en spanning wel redelijk aanvoelen.
Weer een echte Afrika ervaring er bij . Het begon en eindigde met het bidden en god aanroepen in een soort vraag en antwoord roep.
Ik heb een paar leuke foto’s van daar op de site gezet.
Gisteren zaterdag gerelaxt en naar een klein visdorpje verderop gefietst waar ik heel veel vogels gezien heb en natuurlijk weer allerlei aanbiedingen voor tochten over het meer heb gekregen. Daarna nog even naar een zeer luxe resort gefietst waar je je echt in een ander wereld waant, met uitzicht over het (met water hyacinten begroeide) meer, zittend op gerieflijke stoelen onder grote rieten parasols, je kent het wel. Een wereld van verschil met een paar honderd meter verder.
Vandaag ga ik lezen neem ik me voor.
Bye, bye

Wieger